Uit het leven van een homeschoolende thuisprofessor

7 april 2020

Wat een ontzettend rare, nare tijd is dit, met al het verdrietige corona-nieuws. Het is nog maar een maand geleden dat ik met een dertig-tal internationale collega’s vergaderde in Chicago over het wetenschappelijk programma van het wereld Alzheimercongres van komende zomer. En dat ik met mijn gezin een heerlijke ski-vakantie vierde in Noorwegen. Het lijkt een andere wereld, onbestaanbaar. Dat we zo zorgeloos de wereld overvlogen, afspraken met collega’s, samen aan tafel zaten en familie die we lang niet gezien hadden omhelsden (met zoenen op de wang! Nu al niet meer voor te stellen!). Wat zijn de veranderingen ontzettend snel gegaan. Het gevoel bekruipt mij dat de wereld nooit meer zo zijn zoals hij was. Corona – een game changer.

Ondertussen proberen we deze tijd zo goed mogelijk door te komen. Collega’s in de zorg werken keihard. Velen zitten eenzaam thuis. En wij onderzoekers? Wij werken thuis. Ongelofelijk wat een verandering in het dagelijks leven. En het gekke is, het begint al een beetje te wennen. Wekker gaat om half zeven – dat is alvast gelijk gebleven. Zo maak ik mijn eerste uurtje  alvast vóór het ontbijt. Om 7u vertrekt Echtgenoot. Hij is als huisarts één van de zorghelden, maar eerlijk gezegd heeft hij maar een enkele keer dienst “in het pak” (mondkapje, beschermende bril, schort), en de rest van de tijd is het op de praktijk vrij rustig aangezien ze de reguliere zorg zoveel mogelijk telefonisch doen. Dus ook voor hem is het vooral afwachten.

Na het ontbijt beginnen de kinderen en ik de dag met lichamelijke oefening: hardlopen, fietsen of skeeleren. Zo staan wij fris aan de start van het online dagprogramma: online onderwijs voor de twee negen-jarigen, en zoom-vergaderen (online vergaderen met het programma Zoom –spreek uit zoem) voor de veertig-plusser in huis. In principe gaat dat online onderwijs helemaal zelfstandig. Ik hoef er eigenlijk niets aan te doen, en dat is pure luxe. Kan ik zelf gewoon doorwerken. Maar… dat ‘volledig zelfstandig’ is natuurlijk in theorie. Want in de praktijk… draaft tijdens de eerste zoom al snel iemand naar beneden. Terwijl ik probeer de Zweedse collega netjes te antwoorden hoor ik in mijn linker-oor; “Mam, ik kan die website van taal niet vinden”. “En wat is cijferend rekenen?” De volgende vergadering met enkele collega’s is gaande en daar komt alweer een kind: “mama, HONGER!!” en – “nu moet ik even op de trampoline”. In de koffiepauze zoomen wij met opa en oma – die in hun zelfverkozen thuisisolatie wel wat gezellige input kunnen gebruiken. Snel een volgende zoom afronden zodat op tijd de skype aangeslingerd kan worden voor cello- of pianoles. En dan weer terug naar de zoom. Terwijl ik een belangrijk overleg zit te voeren verschijnt er een handje in beeld; “Mam, wil jij ook een dropje?”. Wat een chaos! En toch – loopt het allemaal wel. Het heeft ook wel wat, zo samen thuis. Even terug naar de kern, naar wat er echt toe doet. En ondertussen zijn we projecten aan het opstarten, artikelen aan het schrijven, en zelfs aan het promoveren (heeft u de promotie van Linda Wesselman langs zien komen?)! En gaat het leven toch gewoon door.

Ik wens u allen heel veel gezondheid en sterkte toe. Ik hoop dat u ondanks alle onzekerheid zo nu en dan van de lentezon geniet. En bovenal hoop ik dat we deze periode snel achter ons kunnen laten!