Alzheimercentrum Amsterdam werkt op internationaal niveau aan onderzoek, met onderzoekers vanuit de hele wereld. Een daarvan is Federico, een arts en onderzoeker uit Italië. Wij vroegen hem welke verschillen tussen Nederland en Italië hem het meest zijn opgevallen.
Dr. Federico Pozzi
Even voorstellen
Hallo allemaal! Ik ben Federico, een “jonge” arts, bijna neuroloog uit Italië, en ik ben 6 maanden bij Alzheimercentrum Amsterdam om wetenschappelijk onderzoek te doen. Wees geduldig met mijn Nederlands alsjeblieft, ik ben pas sinds juni jullie taal aan het leren!
Welk onderzoek voer je hier uit?
Ik doe hier aan twee projecten mee. De eerste is DEvELOP, waarbij we over verloop van tijd biologische kenmerken van dementie met Lewy Bodies (DLB) onderzoeken, met dr. Evelien Lemstra. Ons doel is het begrijpen van de invloed van kenmerken van de ziekte van Alzheimer bij DLB. Daarbij verzamelen we data over biologische kenmerken zoals hersenkrimp en eiwitten in hersenvocht op verschillende meetmomenten. Het tweede project is de SCIENCe cohort, onder leiding van Wiesje van der Flier. Dat gaat over mensen die geheugenklachten ervaren. Ik werk mee bij de klinische evaluatie van de deelnemers.
Hoe is het om hier in Nederland onderzoek te doen vergeleken met Italië?
Ik heb meteen een groot verschil gemerkt tussen hier en mijn ervaring in Italië: de organisatie!
Voor een Italiaan zoals ik, is het bijna ongelooflijk dat alles zo goed functioneren kan. Binnen één dag had ik mijn inloggegevens, badge, doktersjas, en werkplek. En ik heb zo veel leuke mensen leren kennen!
Iedereen wil hier helpen, samenwerken, bespreken, en dat is een beetje raar voor mij, want in Italië willen mensen hun gegevens niet delen, en willen ze niet graag samenwerken. Ik voel me hier echt als een kind in een chocoladefabriek. Dat is wel een probleem, want ik eet te veel chocolade, dus ik heb besloten dat woensdag “geenchocoladedag” zou zijn.
Een ander geweldig ding is dat je thuis kan werken, maar het hoeft niet altijd! In Italië ben ik gewend om meer dan 60 uur per week te werken, en vaak moest ik alle dagen van de week in het ziekenhuis staan. Onderzoek was iets dat ik in mijn vrije tijd moest doen. Dat is hier niet zo! Je hebt tijd om je op je onderzoek te concentreren, en je hebt ook een leven. Want je hoeft niet ‘s nachts of tijdens het weekend te werken. Amazing.
En je werkt toch beter! Want in deze toestand wil je meer op je werk blijven. Afgelopen week was ik bijvoorbeeld om 22:00 uur nog steeds bij het Alzheimercentrum. Ik was mijn laptoplader, die ik vergeten was, aan het ophalen. Maar toch!
Zijn er nog leuke of gekke dingen die je in Nederland bent tegengekomen?
Voordat ik hier kwam, was ik een beetje bang: zal ik echt de taal kunnen spreken? Zullen de collega’s aardig voor mij zijn? Wat zal ik eten? (Ik ben Italiaans, dus dat laatste is het allerbelangrijkste.)
Ik ben nog niet gewend aan de dure pasta van AH en alle rare “g” en “sch” geluiden, maar ik moet daarentegen zeggen dat iedereen hier superleuk is – ik heb fantastische nieuwe collega’s, zoals Juliette (die de eerste dagen ook mijn “babysitter” was), Romy, Lior, Calvin, Aniek en, echt, iedereen.
En zelfs buiten het werk zijn de mensen leuk – blijkbaar is er geen criminaliteit hier, en iedereen is zó ongelooflijk eerlijk! Daarom was ik een beetje blij toen opeens mijn fietsbel gestolen werd… Toen voelde ik me echt thuis!
Dit een ander geluid wat te vaak in de media leest, geweldig dat de ervaringen waar te nemen van een Italiaanse dokter.
Wat een lieve reactie op het verblijf hier. Ik heb wel een vraag: hoe gaat het contact met de cliënten c.q. patiënten. Begrijpt u de mensen, of is het onderzoek voornamelijk achter de computer?
Succes!