Vorig jaar ontving ik een bijdrage van Alzheimer Nederland om een periode in het buitenland ervaring op te doen. Ik wilde graag naar Washington University (St. Louis, Missouri, VS) vanwege de vooruitstrevende bijdragen aan het dementieonderzoek. St. Louis is bij ons Nederlanders minder bekend als stad. De stad ligt in de ‘mid-West’ van de Verenigde Staten. Het heeft de hoofdrol in de muziekfilm ‘Meet me in St. Louis’ uit 1944. In deze film zingt Judy Garland de ‘Trolly song’. De film speelt zich af in de hoogtijdagen van de stad, in 1903. Dat was het jaar voorafgaand aan de wereldtentoonstelling en de Olympische spelen alhier. Eens was St. Louis de 4e stad van de Verenigde Staten. Nu is van die grootsheid nog maar weinig te zien, met als uitzondering Washington University.
Bij Washington University is de bravoure duidelijk zichtbaar. Al in de jaren ’70 speelde de onderzoekers van Washington University een belangrijke rol bij de ontwikkeling van de PET-scan (Position Emision Tomography). Het gebouw waar ik werk, herinnert me dagelijks aan deze geschiedenis. Er staan meerdere van deze oude PET scanners in het gebouw tentoongesteld. Ik heb er twee op de foto gezet.
Wat is een PET-scan eigenlijk? De PET-scan maakt gebruik van radioactieve stofjes om processen in de hersenen zichtbaar maken. De scans zien er tegenwoordig anders uit, maar werken op dezelfde manier. Op mijn foto’s zijn computerchips te zien. Dit zijn gevoelige ontvangers van de radioactieve straling. Ze zitten rondom het gat waar iemand zijn hoofd in legt. Doordat ze helemaal rondom zijn geplaatst, verschilt het opgevangen signaal tussen de ontvangers. De signalen gaan naar een computer, die ons vertelt uit welk deel van de hersenen elk signaal komt. Zo konden onderzoekers voor het eerst de energiehuishouding van de hersenen bekijken. Dit bleek verslechterd bij Alzheimerpatiënten in vergelijking met mensen zonder de ziekte. Het onderzoek naar nieuwe stofjes om herseneiwitten of hersenprocessen zichtbaar te maken met de PET scan, is in de afgelopen jaren enorm ontwikkeld. We denken dat dit belangrijk is om de ziekte van Alzheimer beter te herkennen en begrijpen.
Op mijn afdeling werkt professor Raichle, een van de uitvinders van de eerste PET-scan. Hij is inmiddels 81 jaar, maar nog steeds volop aan het werk. Ik heb zijn PhD-studenten gevraagd naar zijn geheim. Wat zij zeiden? ‘Hij vindt het werk te leuk en heeft nog veel te veel om uit te zoeken.’ Daar sluit ik me volledig bij aan. Ik werk hard, maar heb nog meer te doen om mijn project hier te voltooien. Ons project over netwerkverstoring bij de ziekte van Alzheimer zal ik mijn volgende blog verder uitleggen. De stad St. Louis heeft ook veel te doen om de bravoure van weleer terug te vinden. De gemeente en vrijwilligers werken aan een veilige stad en meer gelijke kansen. Wellicht komen dan de Olympische zomerspelen een keer terug in St. Louis.
